İşte bir kez daha penceremin önündeyim. Bir kez daha önümde koyu gri asfaltı kucaklamış irili ufaklı yeşillileri örten her zamanki manzara var. Ama dışarı bakmaya öylesine gerek duyuyorum ki, yine bir öğlen vakti görüntüsü bana taptaze geliyor.
Bir kez daha burada kendimi tutsak hissediyorum. Değil dışarı çıkmak, pencereyi açıp kafamı uzatsam bile dışarıdan gelen gürültüler biraz daha odama kapanmaya itiyor beni. Dışarıda gelip geçenlerin her birinin kendine göre, ama çok önemsedikleri amaçları var. Oysa benim yok. Kendimi farklı görüyor ve uzak tutuyorum. Onlarınki bana boş geliyor. DEVAMI
